...

...

Perşembe, Ocak 20, 2011

İşte...

Mutlu uyanamıyorum..
Uyandığımda ise içimde bir hüzün mü desem yada isteksizlik mi...
Kafam meşgul, vücudum bitkin, içimde ise anlamsız düşünme hali...

Ama neyi?

Mutlu uyanmalıyım aslında, sabah kocaman gülümsemesiyle tosbikle gözgöze geliyoruz...
Oğlumun keyfi pek yerinde bir sorun da yok... ama gel gör ki ben hayata karşı şu aralar heyecanımı yitirmiş durumdayım...

İçimde bir iç hesaplaşma ve birsürü hayaller var...
Yapmak isteyip te yapamadıklarım mı beni bu hallere düşürüyor...

Yeni hayata alışmakta mı zorlanıyor muyum , yoksa çalışmayı mı özlüyorum...

**Bunları yazınca tosbik'e karşı suçluluk hissediyorum ama en kısa zamanda geçer oğlum merak etme!

Herşey senin için...

9 yorum:

  1. O suçluluk hissi var ya, binbir ayrı nedene bağlanıyor ama hep oluyor. anneliğin şanından galiba:)

    sevgimle

    YanıtlaSil
  2. bence bu duygu hayatının oğluşunla değişmesi, havaların sıkıcılığıdır..senin gibi çoğu insan aynı durumda.sana özel değil bir kere bunu bil ve kendini daha fazla sıkma..sevdiğin şeyleri yap bol çikolata yee mutluluk hormonunu harekete geçirsin:)) akut bir dönemdesin unutma herşey zaten çok güzel;)

    YanıtlaSil
  3. Anneliğe alışırken hormonların bize yaptığı kötü şakalar bunlar.Hepimizin başından geçti,yalnız değilsin...Kendini çok sevdiğin şeylerden mahrum etme,Meyra'ya katılıyorum mutluluk hormonlarını harekete geçirecek bir şeyler yap .Çalışmak da bazen vicdan azabına yol açıyor yani her türlü bu dönem biraz sıkıntılı ama unutma biz varız :)Seni kocaman öpüyorum...

    YanıtlaSil
  4. Zaman zaman hepimizin yaşadığı bir ruh hali,banada çok sık olur..pozitif düşün..mutlaka arkasından çok daha güzel günlerin geldiğini göreceksin..

    YanıtlaSil
  5. Gülgün; evet annelik sabır işiymiş ;)

    Meyracım;geçici bir durum olduğunun farkındayım canım, ve çikolata yeme işini hiç tavsiye etme..doğum yapmış ve üstelik hala kilo vermeye çalışan birine bu tavsiye verilir mi hiç..şaka bi tarafa yapıyorum tabiki kaçamaklar.. ;)

    Colettecim canım benim..yüzyüze tanımasamda sevgisini hissettiğim ender blog arkadaşlarımdansın...sen sadece blogdaki resimlere bakıp şöyle geçip giden değil..herşeyi derinliklerinde hisseden ve arkadaşlığını yaşatan birisin..ah canım duygulandım bak...elbetteki oyalanmak için ahşap boyama yapmaya çalışıyorum ama oğluş herzaman fırsat vermiyor ki..elimde bekleyen işler var...belkide onları tamamlayamama sancısıdır kimbilir..iyiki varsın canım..bende seni çokk öpüyorum..

    YanıtlaSil
  6. teşekkürler gül'ümse...ismin bile görünce tebessüm etmeme neden olduğun için teşekkürler canım...ve çok saol ;)

    YanıtlaSil
  7. annelik başlı başına iç bunaltıcı bir görev.kutsiyeti,sevinci bir yana hani şu gerçekleştiremediklerimiz var ya nasıl boğuyor bizi.yalnız değilsin ,sabret demekten başka çıkar yol yok:(

    YanıtlaSil
  8. canım yaşamadım ama geçecek zamanlar olduğunu sanıyorum..mutlu olacağın şeylerle uğraş olurmu kitap okuyarak da zihnini rahatlatabilirsin..öpüyorum ve iyi enerjilerimi gönderiyorum sana..

    YanıtlaSil
  9. Sen yine iyisin, gezmeyi seven ,2 günden fazla evde oturmayan,arkadaşlarıyla dolu dolu yaşayan ben kızımla birlikte tam 3 yıl eve hapsoldum.İşe 1. yaşında başladım ama iş çıkışı doğruuu eve .Nereye gidersem gideyim çocuğumla giderim lerden olamadım çünkü her anımız kavgaya dönüşüyordu.Ama 4 yaşıyla ben den bağımsızlaşmaya başlayınca ben de özgürlüğe kavuştum.Dişini sık,bu geçici bir dönem cnmm...

    YanıtlaSil

Pembe Yastık keyfine katıldığınız için teşekkür ederim...